جیر جیر یک جیر جیرکم دیوانه کرد آه

          از هستی ام در نیمه شب بیگانه کرد آه

در لاک خود بودم غریبانه پریشان   

           کاو بی خودم با حالتی مستانه کرد آه

او کرد با من آنچه را شمع شب افروز 

          با پیکر جان داده ی پروانه کرد آه

او با نوای دلکش و تکراری خویش  

         هم قصد من هم قصد هر فرزانه کرد آه

درگیر غم بودم که این جیرجیرک مست 

         ساقی شد و سرشارم از پیمانه کرد آه

هرچند جسمش بود در بیرون جانم  

         اما نوایش در درونم لانه کرد آه

مجنون صفت فرهاد گونه قهرمانم  

         در ماجرای شور این افسانه کرد آه

امشب چگونه با چه حالی خوابم آید  

          از آتشی کاین گونه درمن خانه کرد آه

ورد زبان «آبی» این شد دردل شب 

       با سینه ای پر شور و باجانی پر از تب

جیر جیر یک جیر جیرکم دیوانه کرد آه  

    از هستی ام در نیمه شب بیگانه کرد آه