به مناسبت نزدیک شدن به سالگرد تولد امام حسن مجتبی علیه اسلام

تقدیم می گردد.که اگر درست اجرا شود شور و حالی به وجود می آورد

بُوََد بعد پیمبر ،علی حجّت اول ، حسن حجت ثانی  

     که از سوی خداوند ، به سرتاسر اسلام ، کند فیض رسانی

حسن سبط پیمبر، و فرزند علی بود ، و نور دل زهرا 

     که هم مثل پدر بود ، به گفتار و به کردار ، خدایی و جهانی

حسن نور امیدی ، ز درگاه خدا بود ، به کاشانه ی زهرا  

 کز الطاف خداوند ، وز اخلاق پیمبر، اثر بود و نشانی

حسن جلوه ی حق بود ، که در نیمه ِی ماه ،خدا شد متولّد  

   که از جلوه ی رویش ، زمین و همه آفاق ، بشد نور فشانی

حسن مظهر جود و ، حسن سایه ی لطف و ، حسن عین وفا بود 

   که خوان کرمش بود ، برای همه ی شهر ، همیشه همگانی

حسن مثل علی بود ، ز تحریف حقیقت ، بسی پر غم و پر درد  

 خدا شاهد او بود ، که باشد بسی آگاه ، زاسرار نهانی

چه خونی به جگر داشت ، همه عمر ز اوباش ، و از مردم عیاش  

 هم از دشمن مکّار ، هم از شیعه ی بد عهد ، هم از یار زبانی

ز صبری که حسن داشت ، همه عمر گرانبار ، به توهین و به تهمت  

      شود حضرت ایّوب ،به یک روز تحمّل ،قدش قوس و کمانی

کسی کاو ز ارادت ، به هر مشکل و دردی ، برد دست به سویش

     دگر در دو جهانش ، زهر دردی و رنجی ، نباشد نگرانی

ز شوقی که به« آبی» ، ز میلاد حسن داد ، به لطف و کرمش دست

 سر از پای چو نشناخت ، به توصیف مقامش ، چنین شد هیجانی

احمد ابراهیم زاده ی مشهدی (آبی)