حیّ علی الصّلاه

 جانان صدا کند، مارا به بارگاه                    دربارگاه قدس ، بااین همه گناه

 بشنو چه دلنشین ، گوید مؤذّنش                    براعتلای خاق ، از چاه تابه ماه

                            حیّ علی الفلاح ، حیّ علی الصّلاه

 درهای عرش را ، بگشوده اند های                باشد خداخودش ، دلجوی ودرگشای

 برآنکه بگذرد ، زین امتیاز وای                    روزش شود سیاه ، عمرش شود تباه

                            حیّ علی الفلاح ،حیّ علی الصّلاه

 بشتاب غافلا، درمحشر حضور                   بازاهدان شهر ، با اشتیاق وشور

 هنگام توبه شد، بر درگه غفور                     مگذار تا نهد ، شیطان سرت کلاه

                            حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاه

 خودرا مکن تباه ، بهر جهان پست       چون نیست در جهان ، پیروز بیشکست

 ناکام از آن روند ،دلدادگان مست                  تاریخ هم بود، برگفته ام گواه

                            حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاه

 راه نماز را ، همواره پیش گیر                      بامانعان آن ، درگیر شو چو شیر

 ایجاب اگر کند ، درراه آن بمیر                      گر بهر خلق وخیش خوبی وخیرخواه

                            حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاه

 باصدق وبا خشوع ، آن را اقامه کن             هم وقت آن به تن ،پاکیزه جامه کن

 دل را زبد بری ، بااین ادامه کن                     نه اینکه مجری اش ، باشی توگاه گاه

                            حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاه

 پیغمبر خدا ، آمد برای آن                           شد حضرت علی ، جانش فدای آن

 خون حسین ریخت ، همچون بپای آن        پس پشت کن به قهر، برهرچه سدّراه

                            حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاه

 جان ودلت شود ، وقت نماز پاک                 از بهر حق شوی ،مشتاق وسینه جاک

 اینگونه گر شوی ، از ابلهان چه باک              گر مسخره کنند، با خنده قاه قاه

                             حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاه

 بنگر چه با خلوص-، خوبان باصفا              رو سوی مسجدند ، مشتاق وبی ریا

 تا عاشقی کنند، درخانه ِی خدا           زیرا  که گشته اند، دلداه ی الاه

                             حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاه

خوانی اگر تماز درمسجد وبه جمع             قول خدارسد ،پیوسته ات به سمع

 پس دردلت شود، جز زهد قلع وقمع            دیگر کجا شوی ، دلبند مال وجاه

                             حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاه

« آبی »به موعظه ، دل را مده زکف                   وقت نماز را ، اینسان مکن تلف

 بشتاب تارسی ، درانتهای صف                  باشد که از گناه ، گیری دران پناه

                                حیّ علی الفلاحّ ، حیّ علی الصّلاه