وه ، چه نسیم بهار ، بر سر شوق آورد

                                   هر غم بیهوده را ، از دل و جان می برد

جان و دلش می شود ، سرخوش و مبهوت و مست

                                 هرکه به رخسار گل ، شوق زنان بنگرد

بلبل شیدا نگر ، ناز گل باغ را

                                 با طرب و چه چهش ،از دل و جان می خرد

حرکت پروانه و ، گردش زنبور بین

                                 لطف خداوند را ، در همه جا گسترد

قمری و کبک و کلاغ ، مژده دهند از بهار

                                 چلچله شادی کنان ، هر طرفی می پرد

هم همه درّندگان ، کامروایند وهم

                                 آهوی سر درچمن ، می جهد و می چرد

عمر به غفلت مکن ، طی ز طرب «آبی» یا

                                 کاین همه شور و نشاط ، طی شود و بگذرد