الا ای خشک مغز بی تفکر ، که بر من می دهی من من کنان پز

       و هر جا می نشینی با تکبر ، دهی بر هرکه بینی همچنان پز

تو را هر امتیاز و نعمتی هست ، بود لطف خداوند تعالی

       کدامش را مگر خود آقریدی ، که داری بهر مردم بهر آن پز

نه مال و نه مقام و نه جمالت، نه علم و نه هنر نه هرچه دیگر

       نمی ارزد به اینکه جاهلانه ، دهی با جسّ و توصیف و بیان پز

نگاهی کن به آنانی که روزی ، چنین بودند و اکنون مردگانند

       که جز حسرت ندارد بهر ایشان ، که می دادند بهر دیگران پز

چو مردان خدا وارستگی را ، به جای خودستایی پیشه ات کن

       که دنیا را به مرد حق چو بخشند ،نخواهد داد بهر امتحان پز

مباد «آبی» که خود هم نیز روزی ، برین لطف هنر از سوی ایزد

       بیفتی بر غروری جاهلانه ، دهی بر بی هنرهای جهان پز