مرا به بازی ، مگیر و برمن ،مگیر خرده ،که دل نبازم   

     به آنچه داری ،و می نمایی ، و من ندارم ،و در نیازم

مرا به بازی ،مگیر و برمن ،مگیر خرده ،که خرده گیرم    

   به خوی زشتت ،که در کنارت ، دمی نباشد، سر نسازم

تو راه خود رو ،و من ره خود ،که نیست در ما ، تفاهم آری   

   نه من تو را دوست ، نه تو مرا دوست ،بدار و بگذار ،به خویش بازم

تو پا براهی ، زنی که آن را ، ندانمش من ، ره درستی   

   و من براهی ، روم که دانی ، به اشتباهم ، و یکه تازم

تو مثل زنجی ، به دست و پایم ،بچسبی و من ،نخواهم اینسان 

    که همره تو ، شکسته باشد ،همیشه هرجا ، سر فرازم

برو برو ای ، اسیر دنیا ، که این چنینت ، گرفته در چنگ 

   برو برو ای ،شراره نفس ،مخواه ازین بیش ، دراین گدازم

خدای رحمن ، تو خود نظر کن ،به درد «آبی» ، ز بی حسابی

به رقم دونان ، تو خود دراور ،به بام فرهنگ ، در اهتزازم