«آبیا» حیله گر و موذی و کلاش مباش    

                                           عاطل و باطل و از زمره ی اوباش مباش

باش دلسوز همه در همه اوقات ولی

                                            به فضولی نخود داخل هر آش مباش

گر کسی بود گرفتار غم و اندوهی        به تماشای غمش خرم و بشاش مباش

چون شکر پاش شکر پاش به نیکو سخنی

                                            شور سازنده ی کامی چو نمکپاش مباش

فرصت آمده را بی ثمر ازدست مده

                                            وز پس گم شده در حسرت و ای کاش مباش

مثل آیینه نمایانگر بی رنگی باش      ظاهر آرای به هر کار چو نقاش مباش

خواهی از همدم و همسایه نبینی ضرری

                                                همدم عقرب و همسایه خفاش مباش

گر نخواهی که شود راز نهانت افشا         در پی آنکه شود سر کسی فاش مباش

عقل و دینت چو نخواهی که ز دستت برود

                                                همدم و هم قدم مردم عیاش مباش

گر نخواهی که دلت را کسی آتش بزند

                                                آتش انداز به هر جای چو منقاش مباش

بهر بیچارگی ی مردم کم عقل و خرد  درپی کشت پر از بهره خشخاش مباش

«آبیا» گر زخدا عز دو عالم خواهی    خدمت خلق کن و در پی پاداش مباش